Dvorišna kuća česta je zagrebačka tema i u jednom nostalgičarskom pogledu sudionik je u formiranju identiteta grada čija je jezgra satkana od urednih urbanih poteza i manje vidljivog, sitnijeg i rastresitog tkiva koje zapunjuje nutarnja dvorišta i gleda u stražnje strane reprezentativnijih gradnji. Ti preostaci u urbanom okolišu, inverzije konzervativne i planske predodžbe o gradskosti, izbjegavali su nadzoru i u njima se formirao antiurbani kolaž paleoindustrije, tradicionalnih obrta, malih zelenih oaza, nedefiniranih prostora gotovo ruralnog profila unoseći u grad posebnu vrstu vitalnosti. Dvorišta su se pokazala iznenađujuće otpornima na promjene zahvaljujući usitnjenim vlasničkim odnosima, urbanističkoj regulativi, kompliciranosti izvedbe većih zahvata.